بازیگران خیابانی در حال گسترش آگاهی از مسائل اجتماعی در هند هستند

SCENES جوانانی را در سراسر جهان که موانع را می شکنند و تغییر ایجاد می کنند، روشن می کند. فیلم‌های کوتاه شخصیت‌محور الهام‌بخش و شگفت‌زده خواهند شد، زیرا این خالقان جوان تغییر داستان‌های چشمگیر خود را روایت می‌کنند.

جمعیت زیادی در خیابان های دهلی نو جمع شده اند. از گوشه و کنار شهر آمده بودند تا این گروه از بازیگران خیابانی را تماشا کنند و بشنوند. این هنرمند فریاد می زند: "آنها اینجا هستند، آنها اینجا هستند." "بازیگران خیابانی اینجا هستند" به دیگران بپیوندید. این گروه جوان بخشی از تئاتر سوخمانچ است که نمایش های خیابانی را به عنوان نوعی فعالیت سازماندهی می کند.

تئاتر یک تمرین باستانی در هند است. ریشه عمیقی در فرهنگی دارد که قدمت آن به 5000 سال پیش برمی گردد. تئاتر خیابانی که در میان مردم با نام «نوکاد ناتک» شناخته می‌شود، در مکان‌های عمومی به‌عنوان بستری برای اطلاع‌رسانی مردم در مورد مسائل اجتماعی پخش می‌شود. در دهه 1980، محبوبیت او به طور قابل توجهی افزایش یافت، که احزاب سیاسی و شرکت های بزرگ را تشویق کرد تا از nukkad برای تبلیغات خود استفاده کنند.

شکل هنری معمولاً همه چیز را دارد - طنز، طنز سیاسی و موسیقی. دیویاکشی جین، بازیگر تئاتر سوخمانچ می‌گوید: «این یک محتوای کاملاً بدون فیلتر است. «در حال گذراندن مراحل خلقت است. این ضربه دراماتیک، شاید برخی از عناصر احساسی، کمدی است. سپس با بداهه‌پردازی‌ها شروع می‌کنیم.»

تغییر تفکر

تئاتر سوخمانچ بیش از 2000 نمایش را برای تئاترهای خیابانی در سراسر هند به پایان رسانده است. اجرای آنها نابرابری های جنسیتی، ازدواج کودکان و قاچاق انسان را روشن می کند. «گاهی حضار ساکت می شدند. چند دقیقه بعد از نوکادا، من نمی توانم صحبت کنم، آنها نمی توانند صحبت کنند. بسیاری از آنها گریه می کنند، بسیاری از آنها در شوک یا عصبانیت هستند.

شکل هنری منحصر به فرد با شکستن موانع تئاتر سنتی به مخاطبان زیادی می رسد. "نوکاد" در لغت به معنای گوشه خیابان است، چیزی که گروه به آن توجه کرده است. گاوراو دوبی، یکی از بازیگران، گفت: «از یک هتل چند ستاره در گورگان گرفته تا زاغه‌های سیلامپو، ما همه جا را درگیر کرده‌ایم.

قرار دادن یک نمایش در یک فضای عمومی فرصت تعامل مستقیم با مردم را فراهم می کند. شیلپی توضیح می دهد: "گاهی اوقات چیزی در وسط یک نوکادا پیش می آید، بنابراین مکث می کنیم، بحثی سبک بین آنها انجام می دهیم و سپس دوباره شروع می کنیم."

پرداختن به موضوعات حساس

مانند هر شکل دیگری از فعالیت، بازیگران خیابانی با چالش هایی روبرو هستند. «این بار شرکت کردیم و سپس به بحث های فردی رفتیم. آنجا بحث خیلی جدی شد. شیلپی به یاد می آورد: «مردم مدام می گفتند که ما دخترانشان را لوس می کنیم، چیزهای بدی به آنها یاد می دهیم.

اما اجراهای خیابانی نیز به تیم زبانی برای ارتباط با مردم داده است. دیویکشی گفت: «من نمی توانم کاملاً اعتقادات آنها را نادیده بگیرم. او افزود: من باید به آنها منطق بدهم، شاید از درک خودشان که تئاتر به من نشان داده است.

صدایی برای بی صداها

تئاتر خیابانی صدایی به همه در سراسر هند داده است. دیویشی گفت: «نوکاد نتاک یک فرآیند چندجانبه است و به نظر من زیبایی آن است زیرا به آن اجازه می دهد صدای مردم یا صداهای مختلف را داشته باشد. پارییکشیت، بازیگر تئاتر می افزاید: «من خودم را کشف کردم و فرآیندهای فکری خودم را کشف کردم.

بازیگران در طول سمینارها و تمرین‌ها با یکدیگر همکاری می‌کنند، درباره ایده‌های مختلف بحث می‌کنند و مطمئن می‌شوند که درباره موضوعاتی که به آن اعتقاد دارند صحبت می‌کنند و اصولی را که قرن‌ها جامعه دنبال کرده‌اند زیر سوال می‌برند.

«چیزی که بعداً فهمیدم این بود که نمی توانم به هنر فقط به عنوان یک ابزار نگاه کنم. به عنوان پایان یک امر اجتماعی. هنر، تئاتر به خودی خود، نیز یک هدف است. خودش یک علت است. او نمی تواند فقط برای یک هدف کار کند. دیویاشی توضیح می دهد که دلیلش همین است.

هدف تئاتر سوخمانچ روشن است: سخن گفتن علیه بی عدالتی برای جهانی بهتر. بازیگران می‌دانند که هیچ فرمول یا مسیر اصلی برای ماموریت آنها وجود ندارد. آنها اجرای خود را با هر موقعیت، فضا و مکانی تطبیق می دهند تا تغییرات اجتماعی را در هند ایجاد کنند. پارییکشیت گفت: «حتی اگر یک نفر تغییر کند، جامعه شروع به تغییر می کند.