انواع ایمپلنت‌های دندانی: ایمپلنت‌های داخل استخوانی (Endosteal) و روی استخوانی (Subperiosteal) و تفاوت‌های آن‌ها.

ایمپلنت‌های دندانی، که به عنوان یکی از روش‌های پیشرفته در درمان‌های دندانپزشکی مدرن شناخته می‌شوند، به‌ویژه برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شوند. این ایمپلنت‌ها به طور کلی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند: ایمپلنت‌های داخل استخوانی (Endosteal) و ایمپلنت‌های روی استخوانی (Subperiosteal). هر یک از این دو نوع ایمپلنت ویژگی‌ها، مزایا و کاربردهای خاص خود را دارند که در این مقاله به بررسی آن‌ها پرداخته خواهد شد.

1. ایمپلنت‌های داخل استخوانی (Endosteal)

تعریف و ساختار: ایمپلنت‌های داخل استخوانی رایج‌ترین نوع ایمپلنت‌های دندانی هستند که مستقیماً در استخوان فک قرار می‌گیرند. این نوع ایمپلنت‌ها معمولاً از تیتانیوم یا آلیاژهای تیتانیومی ساخته می‌شوند که به دلیل زیست‌سازگاری بالا و قدرت استحکام مناسب، انتخاب اول در درمان‌های ایمپلنتی هستند. ساختار این ایمپلنت‌ها به صورت پیچ یا صفحه است که درون استخوان فک جای می‌گیرد و بعد از مدتی با استخوان فک پیوند می‌خورد.

مزایا:

پایداری و استحکام بالا: به دلیل قرارگیری درون استخوان، این ایمپلنت‌ها به خوبی با استخوان فک پیوند می‌خورند و استحکام بالایی را فراهم می‌آورند.

طول عمر بالا: با توجه به کیفیت مواد استفاده شده و پیوند مناسب با استخوان، این ایمپلنت‌ها طول عمر بسیار طولانی دارند.

طبیعی بودن: ایمپلنت‌های داخل استخوانی حس طبیعی‌تری را به بیماران می‌دهند و عملکرد مشابهی با دندان‌های طبیعی دارند.

معایب:

نیاز به استخوان کافی: برای قرار دادن این نوع ایمپلنت، وجود مقدار کافی از استخوان فک ضروری است. در صورت کمبود استخوان، نیاز به پیوند استخوان وجود دارد.

زمان بهبود طولانی: فرایند جوش خوردن ایمپلنت با استخوان ممکن است چندین ماه طول بکشد.

2. ایمپلنت‌های روی استخوانی (Subperiosteal)

تعریف و ساختار: ایمپلنت‌های روی استخوانی برای بیمارانی که مقدار کافی از استخوان فک برای قرار دادن ایمپلنت‌های داخل استخوانی ندارند، طراحی شده‌اند. این ایمپلنت‌ها در زیر لثه و روی استخوان فک قرار می‌گیرند و به کمک چارچوب‌های فلزی به استخوان فک متصل می‌شوند. این نوع ایمپلنت به طور معمول برای بیمارانی که مشکلات ساختاری استخوانی دارند، انتخاب می‌شود.

مزایا:

مناسب برای استخوان کم حجم: این ایمپلنت‌ها برای بیمارانی که از کمبود استخوان رنج می‌برند و نمی‌توانند از ایمپلنت‌های داخل استخوانی استفاده کنند، مناسب است.

فرایند جراحی ساده‌تر: معمولاً جراحی‌های مورد نیاز برای قرار دادن ایمپلنت‌های روی استخوانی ساده‌تر و سریع‌تر از ایمپلنت‌های داخل استخوانی است.

معایب:

پایداری کمتر: به دلیل قرارگیری بر روی استخوان و عدم پیوند مستقیم با آن، این ایمپلنت‌ها ممکن است پایداری و استحکام کمتری نسبت به ایمپلنت‌های داخل استخوانی داشته باشند.

طول عمر کوتاه‌تر: این نوع ایمپلنت‌ها ممکن است در مقایسه با ایمپلنت‌های داخل استخوانی طول عمر کمتری داشته باشند.

تفاوت‌های اصلی بین ایمپلنت‌های داخل استخوانی و روی استخوانی:

محل قرارگیری:

ایمپلنت‌های داخل استخوانی درون استخوان فک قرار می‌گیرند، در حالی که ایمپلنت‌های روی استخوانی بر روی استخوان فک و زیر لثه قرار می‌گیرند.

نیاز به استخوان:

ایمپلنت‌های داخل استخوانی به مقدار کافی استخوان نیاز دارند، در حالی که ایمپلنت‌های روی استخوانی برای بیماران با کمبود استخوان طراحی شده‌اند.

پایداری و طول عمر:

ایمپلنت‌های داخل استخوانی به طور کلی پایداری و طول عمر بالاتری دارند در مقایسه با ایمپلنت‌های روی استخوانی.

فرایند جراحی و بهبود:

جراحی برای ایمپلنت‌های داخل استخوانی ممکن است پیچیده‌تر و زمان‌برتر باشد، در حالی که ایمپلنت‌های روی استخوانی معمولاً جراحی ساده‌تری نیاز دارند.

در نهایت، انتخاب نوع ایمپلنت دندانی مناسب بستگی به وضعیت خاص هر بیمار، حجم استخوان فک و نیازهای درمانی فرد دارد. مشاوره با دندانپزشک متخصص و بررسی دقیق وضعیت دندانی و استخوانی می‌تواند به انتخاب بهترین گزینه برای هر بیمار کمک کند.

 

3. بررسی عوامل مؤثر در انتخاب نوع ایمپلنت

الف. وضعیت استخوان فک: وضعیت استخوان فک یکی از عوامل کلیدی در انتخاب نوع ایمپلنت دندانی است. برای ایمپلنت‌های داخل استخوانی، وجود مقدار کافی و کیفیت مناسب استخوان فک ضروری است. در صورتی که بیمار به دلیل تحلیل استخوان یا مشکلات دیگر از کمبود استخوان رنج می‌برد، ایمپلنت‌های روی استخوانی می‌توانند گزینه مناسبی باشند.

ب. وضعیت سلامت عمومی بیمار: سلامت عمومی بیمار نیز در انتخاب نوع ایمپلنت مؤثر است. بیمارانی که دارای بیماری‌های مزمن یا مشکلات سلامتی خاصی هستند، ممکن است به درمان‌های خاصی نیاز داشته باشند. در این موارد، پزشک معالج باید تمامی عوامل را بررسی کند تا بهترین گزینه درمانی را پیشنهاد دهد.

ج. نیازهای زیبایی‌شناسی و عملکردی: در برخی از بیماران، نیازهای زیبایی‌شناسی و عملکردی ممکن است تعیین‌کننده باشند. ایمپلنت‌های داخل استخوانی به دلیل پیوند بهتر با استخوان و عملکرد مشابه دندان طبیعی، ممکن است از نظر زیبایی‌شناسی و عملکردی مطلوب‌تر باشند. با این حال، ایمپلنت‌های روی استخوانی نیز می‌توانند در شرایط خاصی نتایج خوبی ارائه دهند.

4. مراحل جراحی و بهبودی

الف. مراحل جراحی برای ایمپلنت‌های داخل استخوانی: جراحی برای قرار دادن ایمپلنت‌های داخل استخوانی شامل مراحل زیر است:

آماده‌سازی استخوان: در صورت نیاز به پیوند استخوان، ابتدا پیوند استخوان انجام می‌شود و سپس اجازه داده می‌شود تا استخوان بهبود یابد.

قرار دادن ایمپلنت: با استفاده از جراحی، ایمپلنت درون استخوان فک قرار می‌گیرد.

مرحله بهبودی: زمان لازم برای پیوند ایمپلنت با استخوان معمولاً چندین ماه طول می‌کشد.

قرار دادن تاج دندانی: بعد از پیوند موفقیت‌آمیز، تاج دندانی بر روی ایمپلنت قرار می‌گیرد.

ب. مراحل جراحی برای ایمپلنت‌های روی استخوانی: جراحی برای قرار دادن ایمپلنت‌های روی استخوانی شامل مراحل زیر است:

آماده‌سازی لثه و استخوان: لثه برش داده می‌شود تا ایمپلنت روی استخوان فک قرار گیرد.

قرار دادن چارچوب ایمپلنت: چارچوب فلزی بر روی استخوان فک قرار می‌گیرد و به آن متصل می‌شود.

مرحله بهبودی: بهبود لثه معمولاً سریع‌تر از ایمپلنت‌های داخل استخوانی است، اما بهبودی کامل ممکن است چند هفته طول بکشد.

قرار دادن تاج دندانی: تاج دندانی به ایمپلنت متصل می‌شود تا عملکرد و زیبایی دندان‌ها بهبود یابد.

5. مراقبت و نگهداری

الف. مراقبت از ایمپلنت‌های داخل استخوانی:

بهداشت دهان و دندان: رعایت بهداشت دقیق دهان و دندان برای جلوگیری از عفونت و بیماری‌های لثه ضروری است.

بررسی‌های منظم: مراجعات منظم به دندانپزشک برای بررسی وضعیت ایمپلنت و استخوان فک لازم است.

اجتناب از فشار زیاد: باید از فشار زیاد بر روی ایمپلنت‌ها جلوگیری کرد تا از آسیب به ایمپلنت جلوگیری شود.

ب. مراقبت از ایمپلنت‌های روی استخوانی:

بهداشت دهان و دندان: مانند ایمپلنت‌های داخل استخوانی، رعایت بهداشت دقیق دهان و دندان برای جلوگیری از عفونت ضروری است.

بررسی‌های منظم: نظارت منظم توسط دندانپزشک برای اطمینان از وضعیت خوب ایمپلنت و جلوگیری از مشکلات لازم است.

مراقبت از چارچوب فلزی: با توجه به اینکه ایمپلنت‌های روی استخوانی بر روی استخوان فک قرار می‌گیرند، بررسی وضعیت چارچوب فلزی و اطمینان از عدم آسیب به آن مهم است.

نتیجه‌گیری

انتخاب بین ایمپلنت‌های داخل استخوانی و روی استخوانی به عوامل مختلفی از جمله وضعیت استخوان فک، سلامت عمومی بیمار، نیازهای زیبایی‌شناسی و عملکردی و همچنین مراحل جراحی و بهبودی بستگی دارد. هر یک از این ایمپلنت‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند و باید با مشاوره دقیق با دندانپزشک متخصص، انتخاب مناسب‌ترین گزینه برای هر بیمار انجام شود. رعایت بهداشت مناسب و مراقبت‌های منظم از ایمپلنت‌ها می‌تواند به طول عمر و موفقیت درمان کمک کند و به بیمارانی که دندان‌های از دست رفته دارند، امکان بازگشت به زندگی طبیعی و با اعتماد به نفس را فراهم آورد.

 

ایمپلنت بیماران خاص

منبع