«هنرمند بزرگ و شگفت‌انگیز»: پتار بوگدانوویچ، فیلمساز مشهور در سن 82 سالگی درگذشت.

پتار بوگدانوویچ، فیلم‌ساز و کارگردان فیلم‌های کلاسیک سیاه و سفید دهه 1970 مانند آخرین نمایش تصویر و ماه کاغذی درگذشت. او 82 سال داشت.

دخترش آنتونیا بوگدانوویچ گفت که بوگدانوویچ صبح روز پنجشنبه در این خانه در لس آنجلس درگذشت. او گفت که او به مرگ طبیعی مرده است

بوگدانوویچ که بخشی از نسلی از کارگردانان جوان از هالیوود جدید در نظر گرفته می‌شود، از همان ابتدا نویسنده، نویسنده فیلم‌های تیراندازی تکان‌دهنده هدف‌ها و آخرین نمایش تصویری سال 1971، پرتره احساسی او از پسری در حال مرگ نامیده شد. شهری که برنده هشت نامزدی اسکار شد. ، دو برد (برای بن جانسون و کلریس لیچمن) برد و او را در سن 32 سالگی به ستاره تبدیل کرد.

پس از آن "آخرین نمایش تصویری" با کمدی باورنکردنی "چه خبر است، دکتر؟"، با بازی باربارا استرایسند و رایان اونیل، و سپس فیلم برنده دوران رکود، "ماه کاغذی". تیتوم اونیل، 10 ، همچنین برنده جایزه اسکار شد.

زندگی شخصی پر فراز و نشیب او نیز اغلب در کانون توجه قرار داشت، از رابطه معروفش با سیبیل شپرد، که در جریان آخرین نمایش تصویر زمانی که او با همکار نزدیکش پولی پلات ازدواج کرده بود شروع شد، تا قتل همبازی‌اش، دوست دخترش دوروتی استراتون. و ازدواج بعدی او با خواهر کوچکترش لوئیز که 29 سال از او کوچکتر بود.

واکنش ها به خبر مرگ او به سرعت انجام شد.

"اوه عزیزم، شوکه. من خراب شده ام فرانسیس فورد کاپولا در یک ایمیل گفت: او یک هنرمند فوق العاده و بزرگ بود.

«هرگز فراموش نمی کنم که در اولین نمایش The Last Picture Show شرکت کردم. به یاد دارم که در پایان آن، تماشاگران به دور من پریدند و تشویق شدند که به راحتی 15 دقیقه طول کشید.»

«هرگز فراموش نمی‌کنم، اگرچه احساس می‌کردم هرگز چنین واکنشی نداشته‌ام که پیتر و فیلمش سزاوار آن باشند. کاپولا گفت: «اجازه دهید تا ابد در شادی بخوابد و برای همیشه از هیجان تشویق ما لذت ببرد.

تاتوم اونیل با انتشار عکسی از او در اینستاگرام نوشت: پیتر آسمان و زمین من بود. شکل یک پدر. دوست از Paper Moon تا Nickelodeon، او همیشه به من احساس امنیت می داد. دوستت دارم پیتر.»

گیرمو دل تورو در توییتی نوشت: «او دوست عزیز و قهرمان سینما بود. او به عنوان کارگردان شاهکارهایی خلق کرد و درخشان ترین مرد بود. او تقریباً بیش از هر کس دیگری در نسل خود به طور مستقل مصاحبه کرد و زندگی و کارهای کارگردانان کلاسیک را به یاد آورد.

بوگدانوویچ که در سال 1939 در کینگستون، نیویورک متولد شد، به عنوان یک روزنامه نگار و منتقد سینما شروع کرد و به عنوان برنامه نویس فیلم در موزه هنر مدرن کار کرد، جایی که از طریق مجموعه ای از گذشته نگرها عاشق بسیاری از کارگردانان گارد قدیمی، از جمله اورسن ولز و هوارد هاکس و جان فورد

اما تحصیلات او در هالیوود زودتر آغاز شد: در سن پنج سالگی، پدرش او را به دیدن فیلم های چارلی چاپلین و باستر کیتون در موزه هنر مدرن برد. او بعداً مستند کیتون خود با نام The Great Buster را ساخت که در سال 2018 منتشر شد.

بوگدانوویچ و پلات در اواسط دهه 1960 به لس آنجلس نقل مکان کردند، جایی که او در مهمانی های هالیوود شرکت کرد و با کورمن و فرانک مارشال دوست شد، که در آن زمان فقط یک تهیه کننده جاه طلب بود که به ساخت فیلم اهداف کمک کرد.

و صعود حرفه ای فقط برای چند فیلم و سال های بعدی ادامه یافت. اما پس از ماه منشور، که پلات پس از جدایی آنها در آن همکاری کرد، دیگر هرگز شهرت پنج سال اول حضورش در هالیوود را جلب نکرد.

رابطه بوگدانوویچ با شپرد منجر به پایان ازدواج او با پلات شد که دو دختر مشترک با آنتونیا و ساشا دارد و یک مشارکت خلاقانه پربار انجام شد.

فیلم تفاوت های مقاومت ناپذیر محصول 1984 آزادانه بر اساس این رسوایی ساخته شده است.

او بعداً این ایده را به چالش کشید که پلات، که در سال 2011 درگذشت، بخشی جدایی ناپذیر از موفقیت فیلم های اولیه او بود.

او به ساخت دو فیلم دیگر با شپرد ادامه خواهد داد، اقتباسی از دیزی میلر ساخته هنری جیمز و موزیکال At Long Last Love که هیچ کدام مورد استقبال منتقدان و تماشاگران قرار نگرفت.

و همچنین فرصت های بزرگی را در بحبوحه موفقیت خود به دست آورد. او به Vulture گفت که پدرخوانده، محله چینی ها و جن گیر را رد کرده است.

پارامونت تماس گرفت و گفت: «ما به تازگی کتاب جدیدی درباره ماریو پوزو به نام پدرخوانده خریدیم. ما از شما می خواهیم که کارگردانی آن را در نظر بگیرید." او در مصاحبه ای گفت: من به اوباش علاقه ای ندارم.

این عناوین همچنان به دنبال بوگدانوویچ برای چیزهایی غیر از فیلم های او خواهند بود. او رابطه خود را با دوروتی استراتون، همبازی Playboy آغاز کرد، در حالی که او را در فیلم «همه خندیدند»، یک کمدی رمانتیک با بازی آدری هپبورن و بن گازارا در بهار و تابستان 1980 کارگردانی می‌کرد.

شوهرش، پل اسنایدر، او را در ماه اوت کشت.

بوگدانوویچ در سال 1984 در کتابی با عنوان قتل اسب شاخدار: دوروتی استراتن، 1960-1980، امپراتوری پلی بوی هیو هفنر را به دلیل نقش ادعایی آن در حوادثی که به گفته او با مرگ استراتن به پایان رسید، مورد انتقاد قرار داد.

سپس، نه سال بعد، در 49 سالگی، با خواهر کوچکترش، لوئیز استراتن، که در آن زمان تنها 20 سال داشت، ازدواج کرد.

آنها در سال 2001 طلاق گرفتند، اما به زندگی مشترک ادامه می دهند.

در مصاحبه ای در سال 2020، بوگدانوویچ اعتراف کرد که روابط او بر حرفه او تأثیر گذاشته است.

بوگدانوویچ گفت: «کل زندگی شخصی من باعث شد که مردم نتوانند درباره فیلم ها درک کنند. این چیزی است که از همان چند عکس اول من را آزار می دهد.

علیرغم برخی شکست‌های جاده‌ای، تولید بوگدانوویچ در دهه‌های 1980 و 1990 پرکار باقی ماند، از جمله دنباله‌ای بر آخرین نمایش تصویر به نام تگزاس ویل، درام رمانتیک کانتری The Thing Called Love، یکی از آخرین فیلم‌های River Phoenix - و در سال 2001 «میو» از گربه» برای یک مهمانی در قایق بادبانی ویلیام راندولف هرست با بازی کریستن دانست در نقش ماریون دیویس.

آخرین داستان کوتاه او، او به این ترتیب خنده دار است، یک کمدی معروف با بازی اوون ویلسون و جنیفر آنیستون، که او با همکاری لوئیز استراتون نوشت، با نقدهای متفاوت در سال 2014 عرضه شد.

او در طول این سال ها چندین کتاب سینمایی از جمله «فیلم هفته پیتر بوگدانوویچ»، «شیطان چه کسی این کار را کرد: گفتگو با کارگردانان افسانه ای فیلم» و «جهنم در آن کیست: گفتگو با بازیگران افسانه ای» نوشته است. هالیوود."

او همچنین اغلب بازی می کرد، گاهی اوقات خودش (در «مهتابی» و «چگونه با مادرت آشنا شدم») و گاهی اوقات دیگران مانند دکتر الیوت کوپفربرگ در «سوپرانوها» و الهام بخش نسل جدیدی از کارگردانان توسط وس اندرسون به نوح بود. باومباخ

او به Vulture گفت: «آنها به من «پاپ» می گویند و من اجازه می دهم.

اما بوگدانوویچ حتی با وجود خودی به اندازه هالیوود، برای کسانی که قبلا آمده بودند احترام قائل است.

او در سال 1971 به نیویورک تایمز گفت: "من خودم را بر اساس معاصرانم قضاوت نمی کنم."

"من برای خودم در برابر کارگردانانی که تحسینشان می کنم ارزش قائل هستم - هاکس، لوبیچ، باستر کیتون، ولز، فورد، رنوار، هیچکاک. مطمئناً فکر نمی‌کنم که به خوبی آنها هستم، اما فکر می‌کنم خیلی خوب هستم.»