رهبران زن در اروپا همیشه (از راست) هستند | چشم انداز

اکنون که از هر پنج پست رهبری کلیدی اروپا، سه پست در اختیار زنان است، اتحادیه اروپا در نهایت می‌تواند ادعا کند که برابری جنسیتی در نقش‌های تصمیم‌گیری خود در حال بهبود است.

با این حال، پس از نامزدی روبرتا متسولا به عنوان رئیس پارلمان اروپا، یک سوال مطرح می شود: چرا اکثر رهبران زن در اروپا از احزاب محافظه کار هستند؟

زنان و راست اروپا

روبرتا متسولا از یک حزب راستگرای مالتی است و به خاطر اعلامیه های ضد سقط جنین در میان طرفداران برابری جنسیتی شناخته شده است. کریستین لاگارد، رئیس بانک مرکزی اروپا، وزیر دارایی گذشته یک دولت دست راستی در فرانسه است.

اورسولا فون در لاین، اولین زنی که رئیس کمیسیون شد، وزیر دفاع از اتحادیه دموکرات مسیحی برای آنگلا مرکل (یکی دیگر از رهبران زن محافظه‌کار) در آلمان بود.

به عبارت دیگر، در سطح اروپا، همه رهبران زن به یک گروه تعلق دارند: حزب مردم اروپا، یک نهاد راست‌گرای «میانه‌رو» امروز، اما قبلاً احزابی را شامل می‌شد که مواضع ارتجاعی کامل در مورد برابری جنسیتی داشتند، مانند فیدز ویکتور اوربان

علاوه بر حکومت پانزده ساله مرکل، و به جز تعداد انگشت شماری از نخست وزیران سوسیالیست اسکاندیناوی یا بالتیک، اکثریت قریب به اتفاق زنانی که قدرت اجرایی واقعی را در اروپا در اختیار داشته اند - به عنوان رهبران حزب یا دولت - از جناح راست می آیند که از مارگارت تاچر شروع می شود.

با نگاهی به گذشته و حال، لیست برای محافظه کاران از جمله ترزا می و یکی از سه نخست وزیر زن گذشته لهستان ادامه دارد.

در لهستان، دو نفر دیگر از حزب ارتجاعی قانون و عدالت بودند. آنها به جناح راست افراطی اروپا تعلق دارند، مانند مارین لوپن (فرانسه)، جورجیا ملونی (ایتالیا)، و فراوکه پتری و آلیس وایدل، به ترتیب بنیانگذار و رهبر حزب آلترناتیو فو آلمان در بوندستاگ.

پس چرا این همه زن سمت راست؟ و مهمتر از آن، چرا بخشی از طیف سیاسی که ظاهراً بیشتر به برابری جنسیتی توجه دارند - چپ - در بیان یک رهبر زن این همه مشکلات دارند؟

چهره های مادرانه؟

دانشمندان علوم سیاسی هنوز در تلاش برای یافتن توضیحی هستند. از یک سو، برخی خاطرنشان می کنند که زنان محافظه کار که آن را می سازند، اغلب چهره سنتی «زنانه» مورد حمایت جناح راست را به تصویر می کشند.

در این صورت پذیرش رهبری آنها راهبردی خواهد بود که رهبران حزب محافظه کار آن را برای بیان مجدد سیاست های خانوادگی خود - سنت گرا - و پیشنهاد الگوهایی که می توانند برخی از آرای زنان را که از دهه 1970 به سمت چپ منتقل شده اند، پس بگیرند، مفید می دانند.

این ادعا در مورد برخی از رهبران زن صادق است، به ویژه برای تاچر، که معروف است در زمان نخست وزیری خود در خیابان داونینگ یا فون در لاین با هفت فرزندش شام می پخت.

با این حال، وقتی صحبت از چهره هایی مانند وایدل، که آشکارا لزبین است، لوپن، که دو بار طلاق گرفته است، و ملونی، یک مادر مجرد، توضیحی نادرست است.

هم در مورد محافظه کاران و هم در مورد راست افراطی، الگوهای زن توانسته اند آرای زنان را به دست آورند.

در شرایطی که ایتالیابرای مثال، بیش از نیمی از حامیان حزب ملونی در انتخابات 2018 زن بودند که این رقم در سال 2013 37.5 درصد بود. یک مطالعه در سال 2018لوپن در انتخابات ریاست جمهوری 2017 حداقل به اندازه مردان رای دهنده زن داشت.

یا... زنان در کفش مردانه؟

از سوی دیگر، از سوی دیگر، اکثریت رهبران زن محافظه‌کار و راست افراطی - حتی چهره‌های «مادرانه‌تر» - اغلب ویژگی‌هایی را به نمایش می‌گذارند که معمولاً با حرفه‌های «مردانه» یا نوعی رهبری «مردانه» مرتبط است.

بسیاری از آنها پیشینه ای در STEM یا "علوم سخت" دارند: مرکل یک پزشک است، تاچر یک شیمیدان بود، فون در لاین قبلا وزیر دفاع بوده و لاگارد مدت ها مسئول امور مالی بوده است.

در سمت راست افراطی، ویژگی‌های سنتی مردانه در نگرش‌های پرخاشگرانه، صداهای بلند و قاطعیت بیش از حد ظاهر می‌شود که گاهی حتی در کدهای لباس ظاهر می‌شود.

در حالی که محققان در تلاش برای یافتن توضیحی برای موفقیت زنان در راست اروپا هستند، اکنون باید دو نکته را مشخص کرد.

اول، زمان آن فرا رسیده است که مترقیان اروپایی برای رفع شکاف رهبری جنسیتی خود اقدام کنند. انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه می‌توانست آزمونی برای آن باشد، اگر تنها چپ‌های متفرقه فرانسه فرصتی برای رسیدن به تور دوم داشتند.

در عوض، حضور نامزدهای زن ریاست‌جمهوری در آن سمت نشان می‌دهد که زنان به‌ویژه پیشرو هستند در لحظات بحران.

دوم، زنان اروپایی باید بر تشویق رهبران زن میانه‌رو برای تبدیل شدن به مدافعان برابری قوی‌تر و نمایندگی از منافع همه زنان تمرکز کنند.

نطق پذیرش روبرتا متسولا در پارلمان اروپا، که در آن او تضمین داد که از دیدگاه اکثریت مجمع حمایت خواهد کرد، نه دیدگاه خودش، در مورد حقوق باروری، اولین قدم بود. بیایید امیدوار باشیم که بسیاری دیگر دنبال کنند.

کوستانزا هرمانین یک پژوهشگر در دانشکده حکمرانی فراملی مؤسسه دانشگاه اروپایی است.