جوزفین بیکر: رقصنده آمریکایی و جاسوس جنگ جهانی دوم در پانتئون فرانسه

فرانسه روز سه‌شنبه در پانتئون از خواننده آمریکایی تبار کاباره و مقاومت در جنگ جهانی دوم، ژوزفین بیکر، قدردانی می‌کند و او را به اولین زن سیاه‌پوستی تبدیل می‌کند که این افتخار را دریافت می‌کند.

او به چهره‌هایی می‌پیوندد که تاریخ فرانسه را به‌طور پاک‌نشدنی رقم زده‌اند، مانند وزیر سابق سیمون واله، فیلسوف ژان ژاک روسو، نویسنده ویکتور هوگو و دانشمندان پیر و ماری کوری.

بیکر تنها ششمین زنی خواهد بود که در پانتئون، آخرین محل استراحت بزرگ‌ترین مشاهیر فرانسه، تجلیل می‌شود.

تابوت حاوی خاک ایالات متحده، فرانسه و موناکو - مکان هایی که بیکر اثر خود را در آنجا به جا گذاشته است - در بنای گنبدی مشرف به کرانه چپ پاریس سپرده خواهد شد. جسد او به درخواست خانواده اش در موناکو باقی خواهد ماند.

کاخ الیزه در بیانیه ای اعلام کرد: «یک هنرمند مشهور تالار موسیقی جهان که به مقاومت، یک فعال خستگی ناپذیر ضد نژادپرستی، در تمام نبردهایی که شهروندان خوش نیت را در فرانسه و سراسر جهان متحد می کند، شرکت کرده است». تصمیم. .

به همه این دلایل، جوزفین بیکر که در سال 1975 درگذشت، از آنجایی که روح فرانسوی را تجسم می بخشد، امروز سزاوار به رسمیت شناختن وطن است.

بیکر که در سال 1906 در سنت لوئیس، میسوری به دنیا آمد، تربیت دشواری در ایالات متحده داشت که با فقر و جدایی نژادی مشخص شد.

او سرانجام در نیویورک اجرا شد و در سال 1925 به فرانسه سفر کرد تا به یک نمایش موزیکال در تئاتر Folies-Bergère در پاریس بپیوندد.

او با اجراهایی که بسیاری از کلیشه‌های آفریقایی دوران استعمار را برجسته می‌کرد، در فرانسه به موفقیت بزرگی دست یافت. او دامن معروف موزی را می پوشد و به نمادی از دوران جاز شهر تبدیل شده است.

بیکر در مصاحبه ای با گاردین در سال 1974 گفت: "من اولین بار در دهه 1920 در فرانسه مشهور شدم. من فقط نمی توانستم آمریکا را تحمل کنم و یکی از اولین آمریکایی های رنگین پوستی بودم که به پاریس نقل مکان کردم."

ازدواج او در سال 1937 با ژان لیون چیزی بود که در نهایت باعث شد او شهروند فرانسه شود.

در آغاز جنگ جهانی دوم، او از رویدادهای اجتماعی برای جمع‌آوری اطلاعات از ضد جاسوسی استفاده کرد و در سال 1940 از آواز خواندن درباره آلمانی‌ها در پاریس اشغالی، بر اساس سوابق بایگانی ارتش فرانسه، خودداری کرد.

در اواخر جنگ، در حالی که به کار اطلاعاتی خود برای ستاد شارل دوگل ادامه می داد، در ارتش فرانسه ثبت نام کرد.

در سال 1945 به آلمان رفت تا با زندانیان و تبعیدشدگانی که آزاد شده بودند آواز بخواند.

او بالاترین نشان افتخار فرانسه، لژیون افتخار، و افتخارات نظامی را در مراسمی در سال 1961 دریافت کرد.

در سال‌های آخر زندگی‌اش، او یک فعال ضد نژادپرستی بود که در راهپیمایی در واشنگتن در سال 1963 سخنرانی کرد، جایی که دکتر مارتین لوتر کینگ سخنرانی معروف خود را با عنوان "من یک رویا دارم" ایراد کرد.

بیکر 12 کودک از سراسر جهان را به عنوان بخشی از یک "قبیله رنگین کمانی" که در قلعه ای در جنوب غربی فرانسه زندگی می کنند، به فرزندی پذیرفت.

در اواخر عمرش، او در بدهی بزرگی افتاد و در نهایت توسط پرنسس گریس موناکو به او کمک کرد. او فعالیت خود را در سال 1974، درست قبل از مرگش در سن 68 سالگی به دلیل خونریزی مغزی از سر گرفت.