ما باید بهتر از غیرنظامیان در برابر "جنگ دقیق" محافظت کنیم. مرور

هر زمان که سربازان پیشرفته مردم بیگناه را می کشند، یک جملات آشنا می شنویم. یک سخنگوی می‌گوید که این مرگ مایه تاسف بود، اما هیچ ارتشی برای محافظت از غیرنظامیان بیشتر تلاش نمی‌کرد.

زمانی که ایالات متحده در ماه اوت 10 غیرنظامی را در کابل کشت، زمانی که حملات اسرائیل ساختمان های آپارتمانی در غزه را ویران کرد، و زمانی که نیویورک تایمز سرپوش حمله هوایی آمریکا در سوریه را که منجر به کشته شدن ده ها غیرنظامی شد، فاش کرد. گوینده احتمالاً اصرار خواهد داشت که این رویداد یک ناهنجاری است.

نتیجه این است که به دلیل پیشرفت در جنگ دقیق - با بمب‌هایی که آنقدر هوشمند هستند که می‌توانند از پنجره مشخصی از یک ساختمان بلند عبور کنند - غیرنظامیان می‌توانند حتی در هنگام نبردهای شدید در مراکز شهری محافظت شوند.

اما مشاهدات گسترده ما از جنگ‌های سوریه، عراق، لیبی و جاهای دیگر نشان می‌دهد که حتی نیروهای پیشرفته از نظر فناوری می‌توانند تعداد زیادی از غیرنظامیان را بکشند.

غیرنظامیان در مناطق شهری بیشترین خطر را دارند

آخرین مطالعه ما به بررسی اقدامات همان ارتش، ارتش اسرائیل، در دو درگیری بسیار متفاوت می پردازد. ایروارز برای اولین بار در حال تجزیه و تحلیل هرگونه ادعای محلی در مورد آسیب غیرنظامیان ناشی از بمباران هشت ساله نیروهای وابسته به ایران در سوریه توسط ارتش اسرائیل است. سپس این را با جنگ کوتاه اما شدید با تندروهای فلسطینی در غزه در ماه مه امسال مقایسه کردیم.

اختلافات جدی بود. از سال 2013، حملات اسرائیل در سوریه احتمالا بین 14 تا 40 غیرنظامی کشته شده است. داعش در ماه مه در یازده روز در غزه بین 151 تا 192 غیرنظامی را کشت. چگونه نتایج برای غیرنظامیان اینقدر متفاوت بود؟

مهمترین عامل آسیب غیرنظامیان تراکم جمعیت است. اسرائیل ترجیح داده است به جای هدف قرار دادن تنها اهداف نظامی دور از مناطق پرجمعیت، از سلاح های انفجاری در مناطق پرجمعیت سوریه استفاده نکند. غیرنظامیان بسیار کمتری کشته شدند.

در غزه، یکی از پرجمعیت ترین مناطق جهان، برعکس بود: نیروهای دفاعی اسرائیل از سلاح های انفجاری در محله های تنگ استفاده کردند.

حتی در داخل غزه، ما تغییرات زیادی در نتایج برای غیرنظامیان پیدا کردیم. با ترسیم هر سایت حمله ثبت شده توسط سازمان ملل و هر محل آسیب غیرنظامی بر روی داده های تراکم جمعیت نوار غزه، مشخص شد که هر چه این منطقه متراکم تر باشد، غیرنظامیان بیشتری کشته می شوند.

ما ممکن است تمایل داشته باشیم به درگیری های اسرائیل و فلسطین در یک حباب محلی نگاه کنیم. اما چنین خشونتی بخشی از یک روند جهانی است که شامل ایالات متحده، روسیه، بریتانیا و ده ها کشور دیگر نیز می شود.

یافته های ما منعکس کننده مطالعات دیگری است که نشان می دهد بیش از 9 نفر از هر ده نفری که در جنگ در مناطق پرجمعیت کشته و زخمی شده اند، غیرنظامی هستند، در حالی که این رقم در مناطق روستایی 25 درصد است.

این تعجب آور نیست. میانگین بمبی که ائتلاف به رهبری ایالات متحده بر فراز موصل پرتاب کرد، حاوی حدود 200 پوند مواد منفجره بود و در فاصله 230 متری مرگبار بود. این تقریبا یک چهارم کیلومتر تخریب است.

یک راه حل روشن - و یک پنجره از فرصت

نظارت مستمر ما بر آسیب غیرنظامیان در بسیاری از درگیری‌ها و آخرین تحقیقات ما نشان می‌دهد که تنها مؤثرترین راه برای کاهش تعداد غیرنظامیان کشته شده در جنگ، محدود کردن استفاده از سلاح‌های انفجاری با برد بالا در مناطق پرجمعیت است.

و اینکه استدلال برخی از ارتش - که فناوری دقیق پیشرفته آسیب های غیرنظامی را کاهش می دهد - کارساز نیست.

این دقیقا همان چیزی است که گروه وسیعی از کشورها، گروه‌های جامعه مدنی و سازمان‌های بین‌المللی به دنبال آن هستند.

در آغاز سال 2022، یک فرصت حیاتی وجود دارد. مذاکرات بین دیپلمات‌های سراسر جهان برای محدود کردن استفاده از سلاح‌های انفجاری در مقیاس بزرگ در مناطق پرجمعیت آغاز خواهد شد.

ایرلند از سال 2019 مجموعه ای از بحث ها را با هدف تهیه پیش نویس اعلامیه بین المللی در مورد محدودیت استفاده از سلاح های انفجاری در مناطق پرجمعیت یا EWIPA رهبری می کند. او در این روند از کشورهای دیگر حمایت دریافت کرد.

ده ها کشور، از جمله بلژیک، گفته اند که از یک اعلامیه قوی حمایت خواهند کرد. ائتلاف جدید آلمان متعهد به راه مشابهی است.

اما بسیاری از کشورها هنوز در حال مقاومت هستند. به عنوان مثال، این نگرانی وجود دارد که ایالات متحده، فرانسه، روسیه و بریتانیا - اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل که در سال های اخیر باعث مرگ غیرنظامیان در اثر حملات شهری شده اند - ممکن است به دنبال نرم کردن عبارت باشند. آن را به طور موثر بی معنی کنید.

ایجاد هنجارهای جدید

گاهی اوقات ممکن است وادار کردن کشورها به ویژه ابرقدرت های نظامی برای محدود کردن استفاده از چنین تسلیحاتی کاری غیرممکن به نظر برسد، به ویژه زمانی که آنها به طور مداوم آسیب های ناشی از کمپین های خود را اعتراف نمی کنند.

اما رویکرد فعلی که منجر به تسطیح کل شهرها شده است، ثبات یا صلح را تسهیل نمی کند.

سوابق مثبتی برای تغییر وجود دارد. از دیرباز این عقل رایج بوده که محدودیت مین های ضد نفر غیرممکن است. سپس، در سال 1997، ده ها سال پس از یک کارزار، معاهده بین المللی ممنوعیت مین تصویب شد. تقریباً 25 سال بعد، جان‌های بی‌شماری نجات یافته‌اند، و اکنون غیرقابل تصور به نظر می‌رسد که زمانی چنین سلاح‌های بی‌رویهی استاندارد بودند.

ایجاد یک قانون جدید در مورد استفاده از سلاح های انفجاری در مناطق پرجمعیت، ارتش و دولت های سراسر جهان را ملزم می کند تا در شیوه های خود و سایرین تجدید نظر کنند.

آنها باید این کار را فوری انجام دهند. تنها در سال 2021، بیش از 10000 غیرنظامی بر اثر سلاح های انفجاری کشته شدند. ما هرگز نباید چنین ارقامی را بدیهی فرض کنیم.

دیمیتری چوپینا معاون مدیر Airwars است، یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در لندن که خسارات غیرنظامیان ناشی از خصومت ها در عراق، سوریه، لیبی، سومالی و یمن را نظارت و ارزیابی می کند.