گردباد در خیابانی در کنتاکی باعث مرگ هفت کودک شد

گاری کوچک قرمز رنگ وارونه روی توده ای از آوار پراکنده شده بود - انبوهی از تخته و آجر، یک دوچرخه آبی گیج، یک عروسک بچه.

پشت سر او کمی بیشتر از یک سوراخ در زمین بود که در آن خانه ای وجود داشت. آن طرف خیابان، خانه‌های منظم این بن‌بست تبدیل به انبوهی از الوار شدند. لباس ها به شاخه های درختان شکسته آویزان شده بود. دیوارهای یک خانه از بین رفته بود و تنها چیزی که در آن باقی مانده بود یک درخت کریسمس سفید بود.

هنگامی که یک گردباد در نیمه شب به بولینگ گرین، کنتاکی رسید، خشونت او در این واحد دوستانه متمرکز بود، جایی که همه برای یکدیگر دست تکان می دادند و کودکان خندان بعدازظهر خود را در پیاده روها دوچرخه سواری می کردند. 14 نفر در چند بلوک جان باختند، 11 نفر از آنها در یک خیابان، خیابان ماس کریک. خانواده های کامل جان خود را از دست داده اند، از جمله هفت کودک که دو تن از آنها نوزاد بودند. همسایه هایی که جان سالم به در برده اند آنقدر غرق اندوه هستند که به سختی در مورد آن صحبت می کنند. دور تا دور آنها، در میان خرابه ها، شواهدی از تماشای کودکان برای پیاده شدن از اتوبوس مدرسه دیده می شود.

ملیندا آلن ری از اوایل روز شنبه به سختی خوابیده بود که سیگنال های گردباد شروع به فریاد زدن کردند و نوه هایش را در حالی که باد خانه اش را می برد به حمام برد. تنها چند دقیقه پس از ویرانی، سکوت حاکم شد. او به بیرون رفت و صدای فریاد همسایه هایش را شنید.

"من آنها را شنیدم - آنها به من آسیب زدند. او گفت: «هر شب وقتی به رختخواب می روم، وقتی می خوابم به آن فکر می کنم. در رویاهایش فریاد می شنود و بیدار می شود. او تمام آخر هفته گریه کرد.

او گفت: "من فقط به این همه نوزاد فکر می کنم."

این یک جامعه متنوع از خانواده ها از سراسر جهان - بوسنی، میانمار، نیجریه - است که بسیاری از آنها از خشونت گریخته اند. برای برخی، این ویرانی جدید افکار روزهای غم انگیزی را برمی انگیزد که در آن به سرزمین مادری خود گریختند، جایی که از بمب ها پنهان شدند و تمام خانواده ها را از دست دادند.

ما از جنگ آمده ایم. گانیمته آدمی، مادربزرگ 46 ساله‌ای که در سال 1999 در جریان جنگی که در آن عمو و برادرزاده‌اش را از دست داد، از کوزوو فرار کرد، گفت: این به ما یادآوری می‌کند که کجا بودیم و چگونه به اینجا آمدیم. حالا او به اطراف محله خود نگاه می کند.

او گفت: «به 22 سال پیش برمی‌گردم.

یکی از خانواده هایی که اعضای زیادی را از دست داد اهل بوسنی است. ادمی گفت که دو برادر در همسایگی خانواده خود زندگی می کردند. شاد و خوش مشرب بودند، مهمانی های تابستانی در حیاط داشتند. پلیس گفت که یک زن از خانواده دو برادر به همراه دو کودک و دو نوزاد جان باختند. بستگان بازمانده آنها گفتند که صحبت کردن در مورد آن خیلی سخت است.

خانواده دیگری در اینجا شش عضو خود را از دست دادند: سه بزرگسال، یک دختر 16 ساله، یک پسر 4 ساله و یک کودک دیگر.

یک مادربزرگ 77 ساله در گوشه گوشه کشته شد. دو نفر دیگر از ساکنان محله بر اثر جراحات وارده در بیمارستان جان باختند.

رونی وارد از اداره پلیس بولینگ گرین گفت: "فکر کردن در مورد آن سخت است - شما به رختخواب می روید و تمام خانواده شما روز بعد رفته اند." او گفت که معمولاً به مردم گفته می شود که به داخل وان حمام بروند و خود را با یک تشک بپوشانند، اما این احتمالاً در اینجا تفاوت چندانی نخواهد داشت: برخی از خانه ها به قدری کاملاً ویران شده اند که گردباد تمام کف را پاره کرده و زمین زیرین را آشکار کرده است. .

اکنون آنها بقیه را شانه می کنند، هر نوار دیوار خشک و هر ماشین پیچ خورده را می چرخانند تا مطمئن شوند که قربانی دیگری در زیر وجود ندارد. وارد گفت که این می تواند کار وحشتناکی باشد، اما آنها در تلاش هستند تا به اندازه کافی تثبیت شوند زیرا می دانند که باید انجام شود.

او که در نزدیکی رادیو فلایر ایستاده بود، خم شد و در یک انبوه شکسته شد، گفت: «بنابراین شما وظیفه تلاش برای انجام این کار را بر عهده می گیرید، و سپس با یک واگن روبرو می شوید. "و شما فکر می کنید این در مورد یک کودک در جایی است. و آیا این کودک زنده است؟ این افکار شما را تسخیر می کنند، شما را تسخیر می کنند.»

آنچه این بچه ها به جا گذاشته اند آنها را می بلعد. یک عروسک باربی بدون پا وجود دارد. حیوان گوزن شمالی شکم پر. اسکوتر، اسب اسباب بازی، هولا هوپ. یک کوله پشتی صورتی برای پرنسس های دیزنی وجود دارد. یک ماشین Paw Patrol و ملافه با چاپ صورت حیوانات احمق او اولین کسی بود که واکنش نشان داد.

افرادی که مجبور شده اند آن را ببینند تعجب می کنند که چقدر آنها و فرزندانشان به هم نزدیک بودند. هنگامی که گردباد واحد را از هم پاشید، برخی از خانه ها را ویران کرد و به برخی دیگر آسیب رساند، اما برخی در محله آسیبی ندیدند.

وارد گفت: "تقریباً تماشای آن سخت است، زیرا چطور دلت برای این خانه تنگ شده بود اما این خانه را به دست آوردی؟"

درختی مثل موشک به داخل محله شلیک کرد و به حیاط خلوت ادمی افتاد، در حدود ده قدمی جایی که او با شوهرش کوچک شده بود. چهار فرزند و دو نوه او در همان نزدیکی زندگی می کنند. او گفت: "این درخت می تواند به خانه من بیاید و ما هم می رویم."

گردباد درست زمانی که به خانه بندیکت آوم رسید چرخید. در داخل، او، همسرش، پسر 2 ساله و نوزاد یکدیگر را زیر یک پتو نگه داشتند تا از چشمان و بدنشان در برابر تیراندازی شیشه شکسته از شیشه های شکسته محافظت کنند. همسرش تکان خورد و پرسید که آیا آنها خواهند مرد؟ گفت نمیدانم.

او گفت: "این افتضاح است، نمی توانید تصور کنید، فکر می کردم ما مرده ایم." او فکر کرد که اگر گردباد به راه خود ادامه می داد، همینطور بود. اما در عوض کمی چرخید. رعد و برق خاموش شد و خانه آنها همچنان پابرجا بود. اوم که از برمه جنگ زده به اینجا نقل مکان کرد، یک معجزه می گوید.

در گوشه گوشه، شخصی روی درب ورودی خانه آنها این جمله را با اسپری نقاشی کرد: "به لطف خدا زنده ماندیم" و یک پرچم آمریکا را از بقایای تیرهای آنها آویزان کرد.

چند روزی است که داوطلبان با کامیون و ابزار از همه جا وارد می شوند و راحتی در آن وجود دارد.

اوم گفت: "بعضی وقت ها من را به گریه می اندازد تا ببینم مردم چگونه آماده کمک به من هستند."

بن سریمویچ کامیون و تریلر خود را در آخر هفته هر روز یدک می کشید. او یک مهاجر از بوسنی است و خانواده ای را که در اینجا مرده اند می شناسد.

او گفت: "من واقعا نمی توانم احساساتی را که در حال حاضر دارم توضیح دهم." بولینگ گرین دارای یک جامعه منسجم و پر رونق بوسنیایی است که برنامه اسکان مجدد پناهندگان را برای آوردن مهاجران به غرب کنتاکی دارد. او گفت که اکثر آنها از جنگ به اینجا آمده اند تا زندگی بهتری برای فرزندان خود داشته باشند. اکنون این واحد شبیه یک منطقه جنگی است که پر از چیزهایی است که فرزندانشان دوست داشتند.

سریموویچ در روزهای شنبه و یکشنبه داوطلب شد، اما مجبور شد روز دوشنبه استراحت کند تا احساسات خود را جمع کند.

او گفت: «هر بار که این را می بینم و در مورد این بچه ها می شنوم، به بچه های خودم فکر می کنم. "اگر آنها فرزندان من بودند چه؟"