غرب نباید در مقابل تهدیدهای روسیه، حالا یا روزی، سر فرود آورد مرور

در این هفته، فدراسیون روسیه به هدف مورد نظر از گفتگو با ایالات متحده، ناتو و سازمان امنیت و همکاری اروپا برای بازگرداندن تعادل امنیت یورو-آتلانتیک دست یافت. این کشور از طریق تهدیدی عظیم و نامحسوس برای حمله مجدد به اوکراین به این هدف دست یافت. در این مسیر، مسکو موفق شد فرمت نرماندی را که شامل روسیه، اوکراین، آلمان، فرانسه و اتحادیه اروپا می شود، حذف کند.

موفقیت روسیه با توجه به آن قابل پیش بینی است تمایل غرب به گفتگو و عدم همگرایی اتحادیه اروپا، و رفتار آن از یک الگوی آشنا و قابل پیش بینی پیروی می کند: روسیه بحران ایجاد می کند، یک سری مطالبات را مطرح می کند و سپس تنش ها را تعدیل می کند تا ببیند آیا فرصت ها یا امتیازاتی به دست می آید یا خیر. اگر امتیازات کافی باشد، روسیه به بحران پایان خواهد داد و منتظر فرصت بعدی برای ارائه خود خواهد بود.

این اولین بار نیست که روسیه سعی می کند از خشونت علیه همسایگان خود برای پیشبرد منافع خود استفاده کند. در سال 2007، رئیس جمهور ولادیمیر پوتین استفاده کرد کنفرانس امنیتی مونیخ خواستار تغییر در نظم امنیتی جهانی، از جمله محدودیت در ایالات متحده، ناتو و اتحادیه اروپا، و همچنین تغییرات در OSCE. پوتین علناً از محدودیت‌های معاهده نیروهای مسلح متعارف در اروپا (CFE) که استقرار و استقرار نظامی متعارف در اروپا را محدود می‌کند و معاهده نیروهای هسته‌ای میان‌برد (INF) که ذخایر آمریکا و شوروی را از انبارهای کوتاه مدت حذف می‌کند، شکایت کرده است. و موشک های میان برد.

پس از سخنرانی معروف در مونیخ، روسیه مشارکت خود در معاهده CFE را "تعلیق" کرد، شروع به نقض مقررات INF کرد و آماده حمله به گرجستان، یک کشور شوروی سابق شد. کرملین سپس پیشنهاد داد که بحران بین‌المللی را به خواست خود با پیشنهاد مذاکره درباره پیش‌نویس معاهده امنیت اروپا و توافقنامه پیشنهادی ناتو و روسیه حل و فصل کند - هر دو سند به دنبال بازنویسی اصول اساسی هستند که از آن زمان تاکنون روابط را در منطقه یورو آتلانتیک هدایت کرده‌اند. . Decalogue هلسینکی 1975 برای شما آشنا به نظر می رسد.

در پاسخ به اقدامات تحریک آمیز روسیه، شاهد چندین سال دیپلماسی فشرده از سال 2007 تا 2010 بودیم. این کمپین شامل مذاکرات فشرده برای حل بن بست CFE، جهانی کردن INF و تمدید مذاکرات در مورد کاهش تسلیحات استراتژیک (START) پس از انقضای آن در سال 2019 بود. پیشرفت در برخی پرونده‌ها، تلاش‌های ژنو برای گسترش INF با بی‌تفاوتی مواجه شد و روسیه با استقرار ده‌ها هزار نیرو در مرز و اعزام مهندسان نظامی به آبخازیا برای سنجش استحکام پل‌ها، فشار بر گرجستان را افزایش داد.

حملات بعدی منجر به تهاجم روسیه و تجزیه گرجستان، شکست مذاکرات CFE و در نهایت پایان یک «شروع مجدد» کوتاه دیپلماتیک در روابط با غرب شد.

دوباره در سال 2013، روسیه بحران جدیدی را در اوکراین ایجاد کرد، این بار به دلیل تمایل کی یف برای امضای توافقنامه همکاری با اتحادیه اروپا. زمانی که حاکم مورد علاقه روسیه، ویکتور یانوکوویچ، از کشور فرار کرد و یک دولت غرب محور جایگزین وی شد، درگیری به شدت افزایش یافت. سپس روسیه به کریمه حمله کرد و آن را ضمیمه کرد و هزاران اوکراینی را کشت و ارکان نظم امنیتی یورو آتلانتیک را متزلزل کرد.

تهاجم روسیه برای همکارانم در مقر ناتو کاملاً غافلگیرکننده بود، جایی که من مطمئن بودم که روسیه هرگز به برادران اسلاو خود آسیب نمی رساند، همانطور که در پنتاگون در سال 2007 به من اطمینان دادند که روسیه هرگز به گرجستان حمله نخواهد کرد. در هر دو مورد، کرملین یک بحران ایجاد کرده است، جای خود را در روند صلح گرفته است - هم به عنوان عامل و هم قاضی عمل می کند - و منتظر فرصت های بعدی برای ظهور است.

که ما را به امروز بازمی گرداند، جایی که پوتین همچنان از رد پیشنهاد او برای «تعلیق» موشک های زمینی در اروپا (طراحی شده برای جلوگیری از استقرار چنین موشک هایی از سوی غرب بدون محدودیت قابل تأیید در روسیه) عصبانی است. در ابتدا، او ولتاژ را از ماموریت خود را به ناتو می بندد و ماموریت ناتو در مسکو در اکتبر 2021، و سپس یک گام فراتر رفت و یک بحران یک ماهه با اوکراین را برانگیخت، تهدید به حمله کرد، اصرار بر مذاکره - ابتدا با ایالات متحده برای یک معاهده تضمین امنیت جدید، و دیرتر با ناتو. ، به دنبال همپوشانی می خواهد اتحاد را فلج کند.

مسکو موفق شد آمریکا و ناتو را تحت فشار مجبور به آغاز گفت‌وگو کند و سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه این کشور گفت: «ما با استفاده از ابزاری که لازم می‌دانیم، امنیت خود را قاطعانه تضمین خواهیم کرد». او حتی مذاکرات آمریکا و روسیه در ژنو در 10 ژانویه را با یک تمرین آتش مستقیم در مرز با اوکراین دنبال کرد که شامل بیش از 300 تانک جنگی از کل ارتش آلمان (266) بود. نمایش قدرت نظامی پیام روشنی را ارسال کرد که روسیه تنش‌زدایی نخواهد کرد بدون تخفیف غربی، سریع.

رئیس جمهور فنلاند، سائولی نینیستو، اساس پیشنهادهای روسیه به ایالات متحده و ناتو را به شدت رد کرده است و از حق فنلاند برای انتخاب تدابیر امنیتی خود به عنوان یک کشور مستقل، که یک حق اساسی در منشور سازمان ملل است، حمایت می کند. آن لینده، وزیر خارجه سوئد نیز به نیینیست پیوست و شرایط روسیه را "شگفت انگیز" خواند.

ایالات متحده - در حالی که خطوط قرمز را ترسیم می کند، از جمله حفظ سیاست باز ناتو و امتناع از مذاکره در مورد روابط خود با اوکراین - به امتیازات احتمالی اشاره کرده است در مورد برگزاری رزمایش های نظامی خود و درخواست روسیه برای مذاکره برای ممنوعیت موشک های زمین به هوای آمریکا در اروپا. هر دو اهداف دیرینه فدراسیون روسیه هستند و توافق آمریکا برای بحث در مورد این موضوعات بسیاری از متحدان را نگران کرده است.

روسیه به دنبال ممنوعیت تمرینات در امتداد خط تقسیم اروپا و تقویت حوزه نفوذ در نزدیکی خود در خارج از کشور پیش از این، ناتو تعلیق روسیه را به دلیل عدم شفافیت در مورد دامنه و مشکلات شدید در راستی آزمایی چنین توافقی رد کرد. اکنون ایالات متحده حاضر است از این نکات عقب نشینی کند؟

این بدان معنا نیست که من مخالف گفتگو با روسیه هستم. من از درخواست های ناتو برای تشکیل اولین شورای ناتو-روسیه در بیش از دو سال گذشته حمایت کردم، قالبی که روسیه در گذشته آن را رد کرده است. اما در هر مذاکره ای با روسیه، غرب باید اصولاً متحد و مصمم باشد - با رد درخواست تضمین هایی که به حاکمیت دولت ها لطمه می زند - و اساساً ایجاد حوزه نفوذ روسیه را که به طور اجتناب ناپذیری مانع آموزه های متحدان و متحدان می شود رد کند. همکاری نظامی با شرکا

ایالات متحده نباید در ازای مذاکره اصول، متحدان یا شرکای خود را رها کند. غرب نه اکنون و نه هرگز نباید در برابر تهدیدهای روسیه سر خم کند.

از ویلیام آلبرک، او مدیر استراتژی، فناوری و کنترل تسلیحات در موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک (IISS) و مدیر سابق مرکز کنترل، خلع سلاح و عدم اشاعه سلاح های کشتار جمعی ناتو است.