"عمل مهربانی": آثار هنری گمشده یوگسلاوی توسط کلکسیونر صرب به بوسنی بازگردانده شد

مجموعه ای از آثار هنری هنرمند برجسته یوگسلاوی که به مدت 30 سال در یکی از شهرهای شمال غربی صربستان پس از غارت در جنگ بوسنی گم شده بود، بازگردانده شد.

مردی که در دهه 1990 با آنها برخورد کرد، اخیراً تصمیم گرفت آنها را به موزه تخم مرغ بازگرداند، جایی که آنها در بحبوحه درگیری به سرقت رفتند.

در سال 1993، استوجان ماتیچ، یک مجموعه دار هنری از کوین، بیش از 30 پرتره از رهبران چریک های یوگسلاوی و جنگجویان جنگ جهانی دوم را در بازاری در وین خرید.

برخی از آنها بر روی همه چیز، از تمبرهای پستی گرفته تا کتاب های مدرسه، تجدید چاپ شده و در کناره های ساختمان ها حک شده اند.

او به یاد می آورد: «پایان سال 1992 یا اوایل سال 1993 بود، شخصی در آپارتمان ما در وین با من تماس گرفت و گفت که چیز بسیار خوبی برای ارائه به من دارد، برخی از کارهای بوزیدار ژاکاچ که به تازگی از یاجچه در بوسنی آمده است.» در آن زمان جنگ در بوسنی و کرواسی جریان داشت.

«بازار دستفروشی وین اغلب چیزهایی را از سراسر اروپا می‌دزدد.

«وقتی به خانه آمدم و آن را باز کردم، دو پرتره از یوسیپ بروز تیتو، یک پرتره از ایوان ریبار و یک پرتره از ادوارد کاردل وجود داشت. هر پرتره دارای امضای هنرمند و شی بود.»

با ارزش ترین نقاشی های این مجموعه مربوط به جنگ جهانی دوم است که در کنفرانسی که توسط پارتیزان ها در مرکز بوسنی در نوامبر 1943 برگزار شد، گرفته شده است. مبارزان ضد فاشیست در تلاش برای بیرون راندن نازی ها و همکارانشان برای برنامه ریزی وضعیت جدید خود پس از جنگ با یکدیگر ملاقات کردند. بر فراز.

یاکاچ، یک هنرمند رئالیست اسلوونیایی که همچنین بخشی از مقاومت بود، بیانات رهبران اصلی را که در مورد آینده ملت آزاد شده برای مردم خود بحث می کردند، مستند کرد.

یکی از این نقاشی ها پرتره معروف رهبر حزبی است که بعدها رئیس جمهور یوگسلاوی شد، یوسیپ بروز تیتو، که با گچ قرمز نقاشی شده است.

این آثار برای مجموعه داران آشنا با تاریخ یوگسلاوی ارزش پولی و احساسی داشتند و ماتیچ برای مدت کوتاهی خود را با ایده ایجاد یک چرخش سریع در سرمایه گذاری خود سرگرم کرد.

او به یاد می آورد: "یک سرمایه دار، اگرچه اصطلاح بهتری بود، اما می خواست که پرتره تیتو به میرا مارکوویچ رشوه بدهد تا بتواند یک مرکز خرید در صربستان بخرد."

میرا مارکوویچ همسر اسلوبودان میلوسویچ، رهبر ملی گرایان صرب در آن زمان بود. میلوسویچ در سطح منطقه ای و بین المللی به عنوان مردی شناخته می شود که سیاست های او جرقه جنگ خونینی را که پس از تجزیه یوگسلاوی ایجاد شد، زد.

اگر او این نقاشی را به دوست مارکوویچ فروخته بود، پرتره‌های رهبرانی که برای آزادی ملت‌های تحت ستم بالکان در جنگ می‌جنگیدند، به دست کسانی می‌افتاد که باعث دومین جنگ بزرگ منطقه در قرن بیستم شدند.

او به یورونیوز گفت: «زمانی که بمباران سارایوو در سال 1992 آغاز شد و ما صحنه‌های وحشتناک بوسنی را در سال‌های 1992 و 1993 تماشا کردیم، به همسرم گفتم که باید آن را پس بدهیم.

از آنجایی که او راه درستی را برای بازگرداندن اقلام دزدیده شده به موزه تخم مرغ در نظر می گرفت، هزاران نفر درگیر جنگی شدند که تنها در بوسنی جان بیش از 100000 نفر را گرفت.

برای من، بوسنیایی ها بزرگترین یوگسلاوی بودند. او گفت: «ناسیونالیسم های مختلف در منطقه کشور آنها را از هم پاشیده است. "و بوسنیایی ها بیشترین آسیب را در این جنگ تجاوزکارانه دیده اند.

در نهایت، تقریباً 30 سال طول کشید تا او راه درست را برای انجام آن بیابد. در طول راه، او از امیر حاجی حافظ بیگوویچ، هنرپیشه مشهور بوسنیایی کمک گرفت.

این دو باورنکردنی سرانجام در 29 نوامبر، روز جلسه اصلی در یاجچه و مهمتر از آن، جشن ملی اصلی یوگسلاوی، روز جمهوری، آثار تاریخی گرانبها را به مدیر موزه تحویل دادند.

"اگر می خواستم کار بزرگی انجام دهم، آن را به دولت صربستان می فروختم یا به آنها این فرصت را می دادم که آثار هنری را برگردانند و خود را به عنوان حافظان صلح بزرگ معرفی کنند - و دست های کثیف خود را از دخالت آنها در جنگ بوسنی بشویند. ماتیچ توضیح داد.

«احتمالاً توجه رسانه‌ها را از بزرگ‌ترین رسانه‌های کشور جلب خواهم کرد. جز اینکه نمی خواستم از آن به عنوان یک حقه رسانه ای استفاده کنم."

"بنابراین در عوض به دنبال کسی در آن سوی رودخانه درینا گشتم و امیر حاجی حافظ بیگوویچ را پیدا کردم، بازیگری که پسرانش طرفداران بزرگ او هستند. من در فیس بوک برای او نوشتم، به خصوص بعد از اینکه دیدم یک روزنامه دولتی او را یک نفرت‌انگیز صرب می‌خواند، که پوچ است.

«از آثاری که داشتم به او گفتم و به او گفتم که چیزی از تو دزدیده‌ام که متعلق به بوسنی است.

پرتره پرطرفدار پارتیزان شد

ارزش بازار مورد انتظار این مجموعه امروز حدود 90 هزار یورو است که بیشتر به دلیل کاهش اخیر محبوبیت Jakac در بین کلکسیونرها است.

با این حال، این واقعیت که آثار هنری در یکی از مشهورترین لحظات تاریخ یوگسلاوی ساخته شده اند، از یک سو، جذابیت آن را برای مجموعه داران علاقه مند به سوغاتی های جنگ جهانی دوم بیشتر می کند، که می تواند ارزش مجموعه را به میزان قابل توجهی افزایش دهد.

و در حالی که یاکاچ در خارج از یوگسلاوی سابق چندان شناخته شده نیست، کار او به هیچ وجه کم اهمیت نیست.

یکی از بنیانگذاران اصلی آکادمی هنرهای زیبای لیوبلیانا و برگزارکننده دوسالانه بین المللی هنرهای گرافیک در پایتخت اسلوونی، علاقه زیاد یاکاک به آوانگارد باعث شد تا عناصر اکسپرسیونیسم، رئالیسم و ​​نمادگرایی را در آثار خود بگنجاند.

او با به تصویر کشیدن تعدادی از یوگسلاوی های برجسته از جمله پادشاه یوگسلاوی پیتر دوم و شاعر برنده جایزه اسلوونیایی فرانس پرشرن تبدیل به یک پرتره پرطرفدار شد. او همچنین یکی از پیشگامان سینمای اسلوونی بود.

سپس جنگ جهانی دوم و نیروهای اشغالگر نازی از جنوب شرق اروپا به کشور رسیدند. پادشاهی یوگسلاوی در عرض دو هفته تسلیم شد، زیرا خانواده سلطنتی از کشور به انگلستان فرار کردند و ارتش سلطنتی از هم پاشیده، که از رهبری و نظم و انضباط محروم بود، در آوریل 1941 تسلیم اشغالگران آلمانی و ایتالیایی شد.

اندکی پس از آن، یک جنبش پارتیزانی ضد فاشیستی به رهبری تیتو در سراسر کشور ظهور کرد.

یاک در سال 1943 به مقاومت پارتیزان پیوست و زمان خود را در یگان گذراند و وقایع جنگ را به تصویر کشید. چند ماه بعد، او دعوتنامه ای دریافت کرد تا یکی از معاونان اسلوونی در کنفرانس یاجچه باشد.

او در آنجا زمانی را بین جلسات گذراند و پرتره هایی از کسانی که مهم ترین نقش ها را در طول جنگ و در آینده نزدیک پس از جنگ یوگسلاوی ایفا کردند، مانند موشه پیاد، ادوارد کاردل یا ایوان ریبار، نقاشی کرد.

نشستن روی صندلی تیتو

امیر حاجی‌حافظ‌بیگوویچ گفت که وقتی در سال 2019 پیامی از استوجان ماتیچ دریافت کرد، ابتدا کمی مردد بود.

او به یورونیوز گفت: "گاهی اوقات چیزهای واقعاً مهم در زندگی به روش های بسیار عجیبی اتفاق می افتد."

استوجان در فیس بوک به من نوشت که او یک کلکسیونر عتیقه جات است و چند سال پیش با اسناد بسیار ارزشمندی مواجه شد که بخشی از گنجینه ملی بوسنی است و مایل است آن را پس بدهد.

«این یک پیام بسیار کوتاه بود، و در ابتدا فکر می‌کردم او دوستی است که مدت‌هاست نامش را فراموش کرده‌ام و حالا پای من را می‌کشید.

بنابراین ابتدا تردید کردم و به او گفتم که دارم روی یک نقش سینمایی کار می‌کنم و شاید بتوانیم بعداً به او بازگردیم. اما بعد از آن پیام و لحن آن منزجر شدم، بنابراین گفتم اگر واقعاً چیزی به این باارزش دارید، خوشحال خواهم شد هزینه سفر شما به سارایوو را بپردازم.

شام رفتیم و بعد 30 طرح یکاک را که اواخر سال 92، اوایل سال 93 دزدیده شده بود را به من نشان داد.

آنها به این نتیجه رسیدند که تنها راه درست این است که آن را به سالگرد جلسه 1943 برگردانند که موزه ای که از آن غارت شده بود به آن اختصاص داده شده بود. همه‌گیری به این معنی بود که دو سال دیگر طول می‌کشد تا نسخه‌های اصلی را شخصا تحویل دهیم.

«نمایش تخم مرغ واقعاً احساسی بود. استویان از محل برگزاری جلسه کاملاً تکان خورد و وقتی سالنی را دید که کشور 25 میلیونی در آن شکل گرفته است، این ساختمان کوچک 25 متر طول و شاید 10 متر عرض دارد.

پس از جنگ، سالن اصلی موزه غارت شده و ویران شده با دقت به شکل اولیه خود در سال 1943 بازسازی شد، شامل پرتره های معتبر افرادی مانند کارل مارکس و وینستون چرچیل و صندلی های واقعی که نمایندگان در طول جلسه استفاده کردند.

آنها به او اجازه دادند روی صندلی واقعی که تیتو استفاده می کرد بنشیند، کاری که برای گردشگران عادی انجام نمی دهند. صندلی پاژاده و ریبار هم آنجاست.»

حاجی حافظ بیگوویچ گفت، اما این بسیار بیشتر از بازگرداندن نقاشی های جاکاچ به جایی است که به آن تعلق دارند.

«من فکر می‌کنم در آینده اروپا و اتحادیه آن را هویت فرهنگی آن تعیین می‌کند. این تنها نظام ارزشی است که ارزش یک جامعه را تعیین می کند.»

حاجی‌حافظ‌بیگوویچ گفت که این دو از قبل دوستان خوبی هستند و داستان آنقدر جالب است که می‌خواهد آن را به یک فیلم سینمایی تبدیل کند.

حاجی‌هافی‌بیگوویچ گفت، اما اقدامات آتی، مشابه اقدامات ماتیچ، که در آن سایر مصنوعات دزدیده شده به مکان‌های غارت شده توسط جنگ‌های یوگسلاوی بازگردانده می‌شوند، بیش از هر توافق سیاسی بین کهنه‌سربازان سابق جنگ معنا خواهد داشت.

«از زمانی که این موضوع عمومی شد، من همچنان از همه طرف پیام‌هایی دریافت می‌کنم - صرب‌ها، بوسنیایی‌ها، کروات‌ها که کاملا مجذوب این داستان هستند. این بافت اولیه انسانی است که نیاز به نزدیک بودن به یکدیگر را تایید می کند.»

"این آخرین سطر در این نمایشنامه ای که من دوست دارم، پرورش ماهی کپور الکساندر پوپوویچ وجود دارد." "دو نوع آدم وجود دارد: آنهایی که مردم هستند و آنهایی که نیستند - همه تقسیم بندی های دیگر نادرست است." و ژست ماتیچ چیزی است که امید را باز می گرداند که در این دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم، افراد خوبی باقی مانده اند. به نظر میرسد. "

ماتیچ امیدوار است که مردم کشورش به همان اندازه نسبت به ژست او مثبت باشند، اگرچه ناسیونالیسم همچنان در منطقه بالاست و می تواند خشم محافل رادیکال تر را برانگیزد.

او گفت: «من نمی ترسم کسی مرا کتک بزند یا اتفاقی برایم بیفتد.

"من فکر می کنم صربستان ضد جنگ و صلح طلب به گرمی از چنین چیزی استقبال می کند و این کار را برای سایر ژست های مشابه انجام می دهد.

هر روز هفته، Uncovering Europe یک داستان اروپایی را ارائه می دهد که فراتر از سرفصل ها است. برای دریافت هشدارهای روزانه و سایر اعلان های اخبار فوری، برنامه یورونیوز را دانلود کنید. در دستگاه های اپل و اندروید موجود است.