سرشماری مقدونیه نشان می دهد که "ارواح شکسته": جوانان و توانا به طور دسته جمعی بالکان غربی را ترک می کنند

بالکان غربی با بحران مهاجرت مواجه است.

همانطور که آخرین سرشماری آن نشان می دهد، این امر به ویژه در شمال مقدونیه مشهود است.

طبق آخرین آمار، این کشور از آخرین سرشماری در سال 2002 حداقل 10 درصد از جمعیت دو میلیونی خود را از دست داده است.

رشد اقتصادی مطلق و کمبود سرمایه گذاری در دهه 1930 به کشوری که اکنون تنها 1.8 میلیون نفر در آن زندگی می کنند ضربه زده است.

روستاها و شهرهای کوچکی مانند والاندوو، در 146 کیلومتری پایتخت اسکوپیه، کار کمی ارائه می دهند، که افراد جاه طلب و قادر به جستجوی کار و اسکان در جای دیگر را تشویق می کند.

بویان نیکولوف، 24 ساله، یکی از اعضای شورای شهرداری جوانان شهر، گفت: "پنج نفر از دوستان من از کلاس 20 دانش آموز ما قبلاً با خانواده های خود به خارج از کشور نقل مکان کرده اند."

مانند بسیاری از سکونتگاه های کوچکتر دیگر در منطقه، بیشتر درآمد والاندوو به کشاورزی گره خورده است که به قدری کم است که اکثر جوانان برای جستجوی زندگی بهتر و سود بیشتر مهاجرت به خارج از کشور را انتخاب می کنند.

پرو کوستادینوف، شهردار 33 ساله تازه منتخب شهر در نزدیکی مرز یونان، گفت: «روحیه جوانان به طور سیستماتیک تخریب شده است. "شوق مبارزه و در خانه ماندن از بین رفته است."

این به دلیل مشکلات دوران گذار و دورنمای تیره اتحادیه اروپا است

پس از اعلام استقلال این کشور از یوگسلاوی سابق در سال 1991، بسیاری از مقدونیه ها امیدوار بودند که وعده ادغام سریع در اتحادیه اروپا آینده روشن تری را تضمین کند.

اما مسیر مقدونیه شمالی برای عضویت در اتحادیه اروپا برای چندین دهه بارها و بارها توسط یونان و اکنون توسط بلغارستان مسدود شده است، و این باعث ایجاد تردید شدید مبنی بر پیوستن این کشور به اتحادیه اروپا شده و بسیاری را وادار به پریدن از کشتی کرده است.

بوسنی و کوزوو علیرغم همه تلاش‌هایشان حتی به وضعیت نامزدی اعطا نشده‌اند، در حالی که مسیر صربستان و مونته‌نگرو نیز تا عضویت کامل فاصله دارد، اگرچه هر دو پیش‌آزمون الحاق به حساب می‌آیند و اولی اخیراً فصل‌های جدیدی را برای مذاکره با این کشور باز کرده است. بلوک

بر اساس آمارهای دولتی، آلبانی همسایه که در روند الحاق به اتحادیه اروپا به مقدونیه شمالی ملحق شده است و با وتوی بلغارستان که حدود 1.7 میلیون نفر یا حدود 37 درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهد، متوقف شده است، در سه دهه گذشته این کشور را ترک کرده است.

صدها هزار نفر پس از تحریم‌ها علیه رژیم رئیس‌جمهور اسلوبودان میلوسویچ به دلیل فروپاشی یوگسلاوی در دهه 1990 و بمباران ناتو در سال 1999 برای پایان دادن به مناقشه کوزوو، از صربستان گریخته‌اند تا در خارج از کشور مستقر شوند. برآوردها نشان می‌دهد که تنها تا 10000 پزشک در این کشور باقی مانده‌اند. 20 سال گذشته

در بوسنی و هرزگوین، بررسی‌های سازمان‌های غیردولتی محلی نشان می‌دهد که حداقل 400000 بوسنیایی در هشت سال گذشته از این کشور مهاجرت کرده‌اند.

انتظار می‌رود که آخرین بحران سیاسی کشور که نگران‌کننده‌ترین بحران از زمان استقلال و پایان جنگ 1992-1995 تلقی می‌شود، مردم بیشتری را به زودی مجبور به ترک این کشور کند.

ایلیر گدسی، استاد اقتصاد مستقر در تیرانا، پایتخت آلبانی، گفت: «همه کشورهای بالکان غربی به درجات مختلفی تحت تأثیر مهاجرت قرار می گیرند.

«دلایل اصلی اقتصادی است، اما اجتماعی نیز اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

کرواسی با وجود عضویت در اتحادیه اروپا وضعیت بهتری ندارد

اما برای آلبانی، کوزوو، مونته نگرو، مقدونیه شمالی، بوسنی و صربستان - که همگی امیدوارند عضویت در اتحادیه اروپا سرنوشت آنها را تغییر دهد - مثال کرواسی می تواند نشان دهد که این اتحادیه درمانی معجزه آسا برای آنها نیست.

بر اساس یافته های اولیه سرشماری، از زمان پیوستن به این بلوک در سال 2013، جمعیت کمی بیش از چهار میلیون نفری آن در یک دهه نزدیک به 10 درصد کاهش یافته است.

سازمان ملل تخمین می زند که کرواسی تا پایان قرن تنها 2.5 میلیون نفر خواهد داشت. جمعیت شناسان هشدار می دهند که جمعیت اندک کشور ممکن است در برابر خسارات بیشتر مقاومت نداشته باشند.

در ماه دسامبر، مقامات تلاش کردند با قول دادن به مهاجران کروات در اتحادیه اروپا تا 26000 یورو برای بازگشت و راه اندازی یک تجارت، فرار مغزها را معکوس کنند.

اما برای برخی مناطق، ممکن است خیلی دیر باشد.

تابلوهای فروش، پوژگا، یکی از شهرهایی که در دهه 1990 به شدت آسیب دیده بود، دفن کردند.

آمارهای رسمی نشان می دهد که بیش از 16 درصد از نزدیک به 80000 نفر در دره آتش در دهه گذشته را ترک کرده اند.

ایگور چانکار، 39 ساله، از برستوواچ، گفت: «در خیابان من، یک سوم خانه ها خالی است.

از جمله خواهرش است که همراه با همسر و دو فرزندش به همراه اکثر دوستان نزدیکش به اتریش می روند.

چنچار افزود: "اگر می خواهیم جوانان بمانند، به یک مهدکودک نیاز داریم و به آنها کمک می کنیم تا خانه بسازند."

«آخرین قطار در حال حرکت است و ما کاری جز ایستادن روی سکو و حرکت نداریم.